كوك كن ساعتِ خویش !
 
كه سحرگاه كسی
 
بقچه در زیر بغل،
 
راهیِ حمّامی نیست
 
كه تو از لِخ لِخِ دمپایی و تك سرفه ی او برخیزی
 
 
كوك كن ساعتِ خویش !
 
رفتگر مُرده و این كوچه دگر
 
خالی از خِش خِشِ جارویِ شبِ رفتگر است
 
 
كوك كن ساعتِ خویش !
 
ماكیان ها همه مستِ خوابند
 
شهر هم . . .
 
خوابِ اینترنتیِ عصرِ اتم می بیند
 
 
كوك كن ساعتِ خویش !
 
كه در این شهر، دگر مستی نیست
 
كه تو وقتِ سحر، آنگاه كه از میكده برمی گردد
 
از صدای سخن و زمزمه ی زیرِ لبش برخیزی
 
 
كوك كن ساعتِ خویش !
 
اعتباری به خروسِ سحری نیست دگر
 
و در این شهر سحرخیزی نیست
 
و سـحر نـزدیک است .....
 
کیوان هاشمی